Wewnętrzna kontemplacja

Jestem teraz drewnianą szkatułką, która kontempluje samą siebie od środka. Szkatułkowa ciemność wie, że istnieje świat na zewnątrz, bo czasami czyjaś ręka podnosi wieko i wpuszcza fragmenty tego, co po tamtej stronie. Czasem coś do środka wkład, a to papier, a to pierścień, a to piórko. Ciemność na chwilkę się rozprasza, a cztery kąty wnętrza i denko zyskują nową perspektywę. Ciekawe co następnym razem zobaczę?

Pierwsze otwarcie to powiew niezwykłości. Och, jak pięknie jest na zewnątrz, tyle nowego i wcale nie z drewna zrobione, wcale nie ze ściankami, wcale nie kwadratowe! 50 otwarcie przynosi okrzyk: Och, jak cudownie jest podziwiać światło wpadające do wnętrza w chwili otwarcia. 100 podniesienie wieczka: Och ręka, która otwiera mnie na świat jest tak cudownie miękka, tak długo w zamknięciu tkwiło pudełko, że oniemiało na widok błękitnej pary oczu wpatrujących się w denko. 500 otwarcie to niecierpliwe wypatrywanie co nowego wpadnie do środka i spocznie na spokojnym dnie. Drewniane pudełko bardzo lubi przecież nowe przedmioty i z namaszczeniem analizuje je z chwilą kiedy wieczko opada. Och, jak cudownie jest wypełniać się nowym i nowym i trzymać je w sobie aż nowe stanie się obeznane. Och, jak bolesne są rozstania z każdym odpoczywającym na dnie przez lata przedmiotem. 1000 otwarcie to pytania co wpadnie lub z czym przyjdzie się rozstać. 5000 otwarcie, świat na zewnątrz staje się mało ciekawy, wpadające do środka rzeczy ciągle te same, sentymentalne słowa, słodkie fotografie i zmieniający się na nich ludzie, muszle, pukle włosów, pierścionki, pocztówki z dalekich krajów, kamyki. Wnętrze robi się już takie ciasne, aż pęcznieją drewniane ścianki i już ledwo widać ciemność.

10000 otwarcie i dobrze znana ręka sięga do środka i… wyjmuje wszystkie przedmioty, jeden po drugim, a z niebieskich oczu sączy się słona woda. Powoli drewniane pudełko odzyskuje swoją przestrzeń. I ze zdziwieniem stwierdza, że nie czuje żalu, kiedy staje się puste, i wcale nie myśli o tym co na zewnątrz, tylko z utęsknieniem czeka aż ręka zamknie wieczko. Nareszcie, upragnione klap! Czerń.

Drewniana szkatułka zanurza się w swojej cichej, drewnianej przestrzeni i już nie czeka na otwarcie. To nie ma znaczenia, nawet jeśli wieczko znowu się podniesie, a w raz z nim pojawi się ręka z jej właścicielem i jego światem. To nie ma już znaczenia. Drewniany wewnętrzny świat, drewnianej przestrzeni, drewnianej ciemności, drewnianego spokoju staje się niewzruszony na to, co na zewnątrz.