Aloha-światowe wnioski

I znowu przenoszę mój ślimaczy domek. Znowu w podróży. Tym razem Polska i stare-nowe kąty. Przeszło miesiąc tu i ówdzie. Mieszkam w walizce. Mam to, czego potrzebuję. Czasem dokładam. Czasem odejmuję. Czasem przekładam. Zip, zip, zip. Zamykam. Stuk, stuk, stuk. Walizka toczy się na kółkach dalej. Zmieniam łóżka. Środki komunikacji. Starzy znajomi. Nowe twarze. Dużo nowego. Mniej starego. Tłok. Gwar. Chaos. Hałas. Domy z duchami. Noc w centrum handlowym w dziale monitoringu. Chwila oddechu w domu rodzinnym. Ukojenie wiejskiej ciszy.

Tworzę małe oazy i je opuszczam. Jestem dla innych. Jestem dla siebie. Słucham. Trochę mówię. Dochodzę do wniosku, że ciągle za dużo słów. Moje dłonie przejmują kontrolę i masażem przekazują więcej niż głos. Masuję. Pracuję. Dużo. Intensywnie. Wzruszam się. Pokonuję kolejne ograniczenia i te wewnętrzne i zewnętrzne. Kolejny klient i nowy wniosek: daję jedynie „receptę”, czy ją wykupisz i weźmiesz lek, zależy od Ciebie, ja idę dalej, to nie moja sprawa. Najczęściej stoisz przed „apteką” i po chwili namysłu odchodzisz uznając, że przekroczenie jej progu nazbyt trudne i ryzykowne. Bo nie wiesz co tam, i tego nieznanego tam boisz się tak bardzo, że wolisz cierpieć. Twój wybór. Ja zamykam walizkę i jadę dalej.

Przez chwilę nie wiem już gdzie mój dom i czy mieszkam tu, czy tam, czy w walizce. Gubię poczucie gdzie mi najlepiej. Z sentymentem wspominam ostatnie mieszkanie, w którym spędziłam trzy lata. Zbudowałam siebie. Wzmocniłam siebie. Pokochałam siebie. Poukładałam siebie. I… Poszłam dalej. Czy to znaczy, że zburzyłam, osłabiłam, odkochałam? Chwilowe zagubienie i tęsknota za miejscem powoduje, że upuszczam kilka łez. Z muzyką w uszach wędruję znajomymi ulicami. Obce się wydają, choć tak doskonale spenetrowane. Coś się zmieniło. Jestem inna. Kolejna myśl zaskakuje: przywiązałam siebie do starego miejsca, uwarunkowałam swoją całość okolicznościami przyrody w których przychodziło mi spać bezpiecznie i spokojnie. A kiedy ruszam dalej to jakby mniej mnie. Otóż bzdura. Niczego nie tracę. Mogę mieć siebie caluśką wszędzie. Więc zabieram siebie do nowego łóżka, a kiedy z niego wstanę będę bogatsza o tę jedną noc.

Wędruję dalej, coś mnie gniecie. Coś ściska. Tęsknię. Gadam z sobą. Czego mi brakuje? Co się zagubiło? Ano strefa komfortu jakaś odległa. Tego samego dnia moja dusza raczy mnie kolejnym wnioskiem, który robi we mnie ogromną różnicę: Twoja strefa komfortu jest w Tobie, zawsze i wszędzie w niej możesz być. Nie buduj jej na zewnątrz. Nie mieszkanie. Nie praca. Nie związki. Nic Ci jej nie da. Nic. Ona solidną budowlą wewnętrznego świata. Ty możesz ją zburzyć. Ty możesz ją postawić. Wybrałam to drugie. I… Wszystko po raz kolejny się zmieniło, a we mnie spokój, choć wrześniowe fale tak dziko biją o falochrony…